teorie społeczne uczenia się
Encyklopedia PWN
austr. psychiatra i psycholog, twórca kierunku zw. psychologią indywidualną.
amer. filozof, psycholog i pedagog; jeden z gł. przedstawicieli pragmatyzmu, twórca jego odmiany zw. instrumentalizmem;
węgierski filozof, teoretyk i historyk literatury, estetyk.
psychol. metoda psychoterapeutyczna, odwołująca się do zasad behawioryzmu, a zwłaszcza do teorii uczenia się, zmierzająca poprzez stosowanie wzmocnień pozytywnych (nagród) i negatywnych (kar) do zastąpienia uprzednio wyuczonych reakcji, będących przyczyną nieprzystosowania, reakcjami adekwatnymi umożliwiającymi poprawne funkcjonowanie społeczne.
mąż Janiny, pedagog, działacz harcerski, pisarz.
socjolog; uczeń S. Ossowskiego i P. Lazarsfelda;
